පවුල් පන්සල් (ද?)

හ්ම්ම්... ඔන්න ඉස් ඉස්සෙල්ලම ගැහැණු ළමයි බ්ලොග් එකේ අනූ ලියන ලිපිය තමයි මේ. අපේ කෙල්ලො සෙට් එක මේ වෙද්දී දෙවෙනි වටයත් පටන් අරං. ඒත් අවාරෙට පොල් වැටෙනවා වගේ එහෙමත් නැත්නම් හාවා හඳ දකිනවා වගේ බ්ලොග් ලියන මට තාම මේකෙ කිසිම දෙයක් ලියාගන්න බැරි උණා. දැන් කට්ටියම ඒකට මට සමාවෙලා මේ ලිපිය කියවමු නේද?

---------------------------------------------------------------------------------------------------

ඉස්සර කාලේ පිරිමියෙක් ගැහැණියෙක්ව කරකාර බඳින එකට කියපු ලස්සන වචනයක් තිබුණා.ඒ තමා පවුල් පන්සල් වෙනවා කියන එක. (මේ වචනෙ මතක් උනේ අපේ බ්ලොග් අවකාශෙ අයිය කෙනෙක් මට චැට් එකේදී මේක කියල මට විහිලු කළා නේ.. J)

ඇත්තටම මේ වචනෙ, එහෙම නැත්නම් මේ යෙදුමේ තේරුම මොකක්ද? ඔයාලා කවදාහරි ඒකෙ අදහස හොයන්න උත්සහ කළාද?

මගේ අදහස අනුව පවුල් පන්සල් වෙනවා කියන්නෙ විවාහ ජීවිතය තුළ වඩාත් තැන්පත් වෙනවා වගේ අදහසක්. ඒ කියන්නෙ තනිකඩව උන්නු කාලේ වගේ නැතිව තමා විශ්වාස කරගෙන තව කෙනෙක් ජීවත් වෙනවාය කියන හැඟීම ඇතිව වගකීමක් ඇතිව ජීවිතය සකස් කරගන්නවා කියන එක.අම්ම තාත්තා යටතේ ඉන්න කාලේ නටපු පිස්සු විවාහ උනාට පස්සෙ කරන්න බෑ. අන්න ඒකයි මේ පවුල් පන්සල් කියන වචනෙ එක්ක මගෙ ඔලුවට එන අදහස...

මේ සම්බන්ධව මම අහපු කතාවක් කියන්නම්. ඇත්තම ඇත්ත කතාවක්. හොඳට අහගන්න.

මේ කතාවේ කථා නායිකාවට අපි නිශායා කියමු. මේ නිශායා කියන්නෙ ගොඩක් ලස්සන ගොඩක්ම ලස්සන කෙල්ලෙක්. එයාගෙ අම්ම නැතිවෙද්දී එයා අට වසරෙ. එයාගෙ තාත්තා මහ සල්ලිකාරයෙක්. අවුරුදු දහ තුනේදී අම්ම නැතිවුණු නිශායට ඒ අඩුව ඒ අඩුව පොඩ්ඩක්වත් දැනෙන්න තාත්තා ඉඩ තිබ්බේ නෑ. සේරම අතට පයට කරලා දෙන්න වැඩකාරයො හිටියා. කොටින්ම කියනවා නම් විවාහ වන වයසට එනකල්ම තමන්ගේ උදේ කිරි එක හදාගන්නවත් සිද්ධවුණේ නෑ. කොහොමහරි මේ අතරේ ලංකාවේ පෞද්ගලික ගුවන් විදුලි නාලිකාවක නිවේදකයෙක් වුණු තරුණ පිරිමි ළමයෙක් එක්ක නිශායා සම්බන්ධයක් ඇති කර ගන්නවා. එයාට අපි සනිල් කියල කියමු. ඉතින් කොහොමහරි මේ සනිල් නිශායා තරම් වත්පොහොසත්කම් ඇති කෙනෙක් නෙමෙයි. සාමාන්‍ය මධ්‍යම පාන්තික පවුලක කෙනෙක්. ආදරය අන්ධයි කියනවලුනෙ නේද? ඒ නිසා ගෙදරින් එල්ලවෙන දැඩි විරෝධතා මධ්‍යයේ නිශායා මේ සම්බන්ධය දිගටම කරගෙන යනවා. ටික කාලයක් නෙමේ. ආසන්න වශයෙන් අවුරුදු අටක්.

අන්තිමේදී නිශායා තමන්ගේ තාත්තව අත හැරලා, ගෙදර අත හැරලා, නෑදෑයෝ අත හැරලා සනිල් එක්ක විවාහ වෙනවා. වුණාට පස්සෙ ගෙදර උදවියත් නිශායව ආදරයෙන් පිළිගන්නවා.

ගෙදර ඉන්නකල් වළඳක් අතින් නාල්ලපු නිශායා තමන්ගේ ස්වාමියා වෙනුවෙන්, තමන්ගේ ආදරය වෙනුවෙන් පාන්දර 5 ට නැගිටලා ඉවුම් පිහුම්, ගෙදර දොර වැඩ කටයුතු කරලා ලෑස්ති වෙලා රැකියාවටත් යනවා.

මේ අතර සනිල්ට විදේශ ගත වෙන්න අවස්ථාවක් ලැබෙනවා. ඒ අවස්ථාවේ සනිල් විදේශගත වෙනවා. ඒ වගේම ටික කාලයකින් තමන්ගේ ප්‍රියම්බිකාව - නිශායා ඇයවත් තමන්ගේ රටට ගෙන්න ගන්නවා. මේ දෙන්නා බොහොම සමඟියෙන් සාමයෙන් කාලය ගත කරනවා.

ඔය අතර තුර නිශායාත් රැකියාවකට සම්බන්ධ වෙනවා. ටික කාලයක් ගත වෙනවා. එක් දිනක් මෙම රැකියා ස්ථානයේ රාත්‍රී සාදයක් සඳහා සහභාගී වීමට අවස්තාවක් යෙදෙනවා. ඒ සාදය සඳහා ඇය තනිව සහභාගී වෙනවා. එයින් යක්ෂාවේශ වෙන සනිල්- ඇගේ සැමියා එයම හේතුවක් කරගෙන ඇයව දිගින් දිගටම අපහසුතාවයට පත්කරනවා. ඇය සමීපයේ සිටින අවස්ථා වල වෙනත් ගැහැණුන්ට දුරකථන ඇමතුම් ලබාගෙන, තමා ඔවුන් සමඟ  යහන් ගත වී කළ කී දෑ කොක් හඬලා සිනාසෙමින් ඔවුන් සමඟ පවසනවා. ඒ විතරක් නොවෙයි,ඇය ඒ ගැන ප්‍රශ්න කිරීමට ගිය විට ඇගේ ගෙල මිරිකීමට පවා තැත් කරනවා.

මේ වන විට ඒ දෙදෙනා දික්කසාදය සඳහා සූදානම් වී හමාරයි. මේ අපේ කථා නායිකාව නිශායා ලංකාවට ගියත් ඇගේ සැමියා සනිල් ඇයට ඉන්න හිටින්නට තැන් අහිමි කරලා ඉවරයි. ඒ මොකද? ඇය ගණිකා වෘත්තියේ යෙදෙන බවත් රාත්‍රී සමාජ ශාලා වල රඟන බවත් ඔහු ලංකාවේ නෑදෑයන්ට දන්වලා. ඔන්න ඉතින් අවුරුදු අටක ආදරයක අරුමේ. කෝ ඉතින් පවුල් පන්සල් වුණාද? නෑ...

අච්චර වස්තු, සැප සම්පත්, දේපොළ තියෙද්දී ඒ හැම එකම එපා කියලා දමල ගහල ආව ගෑණි කියන ගුණේවත් තිබුණේ නෑ මේ සනිල්ට. ඇත්තටම ඒ කතාව ඇහුවාම මට ඇති වුනේ ලොකු කණගාටුවක් සහ පිළිකුලක්. කණගාටුව නිශායා ගැන. පිළිකුල සනිල් ගැන.

මේ ලෝකේ හැම ගැහැණියෙකුගේම හැම පිරිමියෙකුගේම නැත්නම් හැම කෙල්ලගේම හැම කොල්ලගේම කතාව මේක නොවෙන්න පුළුවන්. මම එහෙමයි කියලා කියන්නෙත් නෑ. නමුත් මේ කතාව සනිල්- නිශායා දෙන්නගේ විතරයි කියලා කියන්නත් මට බෑ. පොඩි පොඩි වෙනස්කම් සහිතව මේ වගේ සිද්ධි ඕනෑතරම් ඔයාල අහල දැකල ඇතිනේ. දැන් මේ සිද්ධියේ උනේ මොකක්ද? ප්‍රධානකොටම සැකය. තමන්ගේ බිරිඳ ගැන සැකය. (ළඟ හිටියොත් අයිශ්වර්යා පරාදයි කියන මට්ටමේ ලස්සනක් තිබ්බ නිසා වෙන්න ඇති සැකය  එතරම් ප්‍රභල වුණේ. එහෙම නැතිව නිශාය කළුම කළු කැතම කැත කෙල්ලෙක් වෙලා තනියම පාටියකට ගියා කියලා සනිල් වගේ කොල්ලෙක් කලබල වෙන එකක් නෑ)

ඉතින් මේ සැකය තියෙන තැන පවුලක් පන්සලක් වෙන්නේ කොහොමද? අපායක් වෙනවා මිස. අන්තිමට වුණෙත් ඒකම තමයි. L

දැන් මොහොතකට කල්පනා කරලා බලන්න ලංකාවේ කලාකරුවෝ කලාකාරිනියෝ ගැන. කීදෙනෙකුගේ නම් පවුල් අවුල් වෙලාද කියලා ගොසිප් සයිට් වලට ගියොත් බලාගන්න පුළුවන් පිංතුරත් එක්කම.. ඉතින් කලාකරුවෝ කිව්වම රටේ පිළිගන්න කොට්ඨාශයක් වෙච්චි කොට ඔය  වගේ දේවල් ඔබින්නේ නෑ. (තමන්ගේ තත්ත්වය රැකගෙන වැදගත් විදියට ජීවත් වෙන කලාකරුවන්ට අපහාසයක් කළා නොවෙයි. එයාලට කවදත් මගේ ආචාරය)

හැම මිනිහෙක්ම බලන් ඉන්නේ තමන් ළඟ ඉන්න එකාට වැරදෙනකල්. හිනා වෙන්න. හූ කියන්න. කකුලෙන් ඇදලා වට්ටන්න.පොඩි වරදක් ඇති වට්ටලා පාගලාම දාන්න. ඒ නිසා හැමවිටම කල්පනාකාරී වෙන්න ඕන.

ආදරය කරන අය, විවාහ වෙන්න ඉන්න අය, විවාහ වෙලා ඉන්න අය හිතනවා, පතනවා  මම මගේ සහකාරයාට/ සහකාරියට පණ වගේ ආදරෙයි කියලා. නමුත් එය සිතුවිල්ලට හෝ වචනයට පමණක් ප්‍රමාණවත් මදි. විශ්වාසය කියන දේ දැඩිව තිබිය යුතුමයි. සැකය ආවොත් පරාදයි. පවුල අපායක් වෙන එක වළක්වන්න බෑ කාටවත්.

මීළඟට මගේ ආදරය සම්බන්ධ ජීවිත අත්දැකීම් කීපයකුත් මේකටම එකතු කරන්නම්. මගේ කලින් ආදරය මට නැතිවෙලා තිබුණු කාලයේ තමා මම බ්ලොග් කෙරුවාවට ආවේ. ගොඩක් ආදර කතා වල වගේ (මම හිතන හැටියට J ) මට ඔහුව හමුවුණේ අහම්බෙන් වගේ. ඒ කාලයේ ආදරයක අවශ්‍යතාව මට දැනිලා තිබුණත් ඒ ගැන හෙළි කරන්න මම මැලි උණා වගේම සමහරු මගෙන් බලාපොරොත්තු වුණේ ආදරය නෙමේ. වෙනත් දේවල්. ඉතින් ඒ දේවල් එක්ක හේදිලා ගිහින් තිබුණු මගේ ආදර බලාපොරොත්තු ආයෙමත් අළුත් උණේ ඔහුව මුණ ගැහුණට පස්සෙ. ආදරය කළත් නොකළත් බොරුවක් කිරීමේ අදහසක් මා තුළ නැති නිසා මගේ කතාව ඔහුට කිව්වා. එය සාවධානව අසා සිටි පසුවයි ඔහු මට කැමති කිව්වේ.

අප දෙදෙනාම සිටින්නේ ලංකාවේ වුවත් ඔහු ඉන්නේ මගෙන් ගොඩක් ඈත. ආසන්න වශයෙන් කිලෝමීටර් 100ක දුරක්. සම්බන්ධතාවයට මාස තුන ඉක්මවුවත් හමුවී ඇත්තේ අතැඟිලි වලටත් වඩා අඩු වාර ගණනක්. එසේ වුවත් ඔහු කෙරේ මා ගැන කිසිදු අවිශ්වාසයක් නෑ. ඔහුටත් එසේමයි. අප අතර රණ්ඩු ඇති නොවනවා නොවේ. නමුත් ඒවා මිනී මරා ගන්නා තරම් දුර දිග යාමට අප ඉඩ දෙන්නේ නෑ. දුරින් හිටියත්, හමුවීමට ඉඩක් නොමැති වුවත් අන්‍යොන්‍ය විශ්වාසය තුළ අප දෙදෙනා ජීවත් වෙනවා.

ආදරය කළ වසර ගණනින් විවාහ ජීවිතයේ සාර්ථකත්වය මනින්නට බැහැ. කෙටි කාලයක් තුළදී වුවත් අදාළ පුද්ගලයා පිළිබඳ තමා ඇති කරගන්නා ස්වයං තක්සේරුව ගොඩක් වටිනවා. තේරුම් ගැනීම ඉතා වැදගත්. ඉතින් මා අදහස් කරන්නේ එයයි. එය එසේ වූවා නම් අදටත් සනිල්-නිශායා කැදැල්ල පන්සලක් නොවේද?

අන්තිම වශයෙන් මේ ලිපියේ අන්තර්ගතය කරුණු කීපයකට ගොණු කරන්නට සිතුණා.

v තමාට කොයි තරම් ආදරේ කිව්වත්, ආදරේ කළත් පුද්ගලයා කවුද කියන එක නියමාකාරව තේරුම් ගන්න.

v ආදර ජීවිතය හෝ විවාහ ජීවිතය තුළට සැකය කියන විෂබීජය ගාවගන්න එපා. ගෙන්න ගන්න විදියේ වැඩ සිද්ධ කරන්නත් එපා.

v අන්‍යොන්‍ය අවබෝධය හා විශ්වාසය ඉතා වැදගත්. ඒ දෙක නැත්නම් කොයි තරම් උගත්කම්, තානාන්තර තිබුණත් සතපහක වැඩක් නෑ.

v තමාව විශ්වාස කරලා ජීවත් වෙන කෙනාට කිසිම විදියක දුකක් දෙන්න එපා.

ඔය ටික ගැහැණු පිරිමි දෙගොල්ලන්ටම පොදුවේ කිව්වේ. දැන් කියන්නෙ පිරිමි අයට විශේෂයෙන්

v දවසක් හරි තමන්ට ආදරේ කරපු කෙනාට අර කතාවේ සනිල් නිමාශාට කරපු විදියේ පාරේ බැහැල යන්න බැරි විදියේ වැඩක් නම් කරන්න එපා.( හිතන්නවත් එපා. හරි පව්)

ආදරේ කියන්නෙ උතුම් දෙයක්. විවාහය කියන්නෙ පිවිතුරු බැඳීමක්. පන්සලක් කියන්නෙ පූජනීය ස්ථානයක්. ඒ ඔක්කොම එකට ඈඳුනේ ඒ නිසයි. ඉතින් ආදරේ කරන හැමෝගෙම, විවාහ වෙලා ඉන්න හැමෝගෙම ජීවිත පන්සලක්ම කරගන්න. ඒක පන්සලක් කරගන්න පුළුවනුත් ඔයාටමයි, අපායක් කරගන්න පුළුවනුත් ඔයාටමයි.

මේ මගේ අදහස්. එහෙනම් ගැහැණු ළමයි බ්ලොගේ මගේ පළමු ලිපිය ලියලා ඉවරයි. ඔන්න මං ගියා.