දිරිමත් සිතකට කලනොහැකි කිසිවක් නොමැතිබව....

ගැහැනු ළමයි ගැන කියනවා කිවුව නිසාම ඔන්න මම කෙලින්ම ගැහැනු ළමයිගේ හිත ගැන කතා කරනවා...

         පුංචි කලේ ඉදන් මම වැඩිපුරම දැක්කෙ මගේ අම්මායි අච්චි... අදටත් මගේ ලෝකේ ඉන්න ගැහැනු විරවරියෝ දෙන්නා තමයි ඒ දෙන්නා.. මගේ ජිවිතේට ආව ගොඩක් ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දෙන්න ධෛර්ය  ශක්තිය ලැබුනෙ ඒ දෙන්නා නිසා. ඔන්න මුලින්ම ඒ දෙන්නාව මතක් කලේ ස්තුති කරන්න ඔනේ නිසා. දැන් කියන්නන් මගේ කතාව.

          පුංචි කලේ ඉදන් ඉගන ගන්න බැරි නිසා මම මානසිකව ගොඩක් දුක් වින්ද කෙනෙක්. අනන්තවත් බැනුන් ඇහුවා. පංතියේ යාළුවො නැතුව කොන් වුනා. දෙක වසරේදි මට සත 50 සත 50 එකතු කලාම රැපියලයි කියා ගන්නවත් දන්නෙ නැ මම කියන්නෙම සත 100යි කියලා. English dictation වලට හැමදාම 0.. කොටින්ම මම ශිෂ්‍යත්තෙත් ෆේල් හොදේ.  පංතියේ අන්තිමයා වෙච්ච වාර ගණන් කරන්න බැරි තරම්...

අපේ තාත්තා දවසක් කිව්වා  -  “මේකව හැදුවට වඩා හොදයි එළදෙනක් හැදුවනන් අඩුම වශයෙන් කිරි ටිකයි පැටියෙකුවත් ලැබෙනවානේ ”  කියලා...

සියා තමයි මගේ ඉංග්‍රිසි ගුරැවරයා... අපේ සියා ඉස්සර මට ඉංග්‍රිසි කියලා දෙන්න මාර පට්ට උත්සාහයක් ගත්තේ. කොච්චර කලාත් මට මෙච්චර තමයි කියන්න වගේ මගෙ නම් කිසිම උනන්දුවක් තිබ්බෙ නැ ඉගනගන්න. බැරිම තැන සියා ඉංග්‍රිසි  පොත පැත්තකට දලා යනවා යන්න....

අපේ අච්චි එයා තමයි මගේ හොදම රසිකාවිය. මම මොනා කලත් අච්චි තමයි හොද නරක කියන්නෙ.. එත් අච්චි මට කිව්ව කතාවක් මට අද වගේ මතකයි. එදා තමයි o/l එකට කලින් තිබ්බ අන්තිම වාර විභාගේ ලකුණු ආව දවස.

මට ඉතින් වහ කාලා මැරෙන්න තරම් සතුටක් තිබ්බෙ එදා මොකද කිව්වොත් මට විෂයන් තුන හතරකටම ලකුණු 30න් අඩුයිලු ... අච්චි ලකුණු බලලා කිව්වා  “ කමක් නැ පුතා ඔයා o/l කරලා ඉවර වුනාම මම ඔයාව මාමාගේ ගාමන්ට් ෆැක්ටරි එකක වැඩට දන්නන් කියලා ”...  ඒ වචන ටික මට මැරෙනකම් අමතක වෙන එකක් නැ. ඇත්තමයි අච්චි නෙමෙයිනම් මම මුණකට සමතලා කරනවා ආව කෙන්තියට. එත් o/l රිසල්ට් ආව දවසේ මම ඉස්කොලෙ ඉදන් ගෙදර දුවගෙන ඇවිත් කෙලින්ම ගියේ අච්චි ලගට... “ අච්චි මට A3, B5යි මම පාස් ආච්චි අර මාමාගේ ෆැක්ටරියට මාව දාන අදහස අත්ඇරගන්න වෙයි ඔන්න ” කියලා මම කිව්වා...

  ඉට පස්සෙ එන්නෙ පාසල් ජිවිතේ මගේ ස්වර්ණමය යුගය. මට දඟ මල්ල හෙවත් මගේ අතිජාත මිතුරිය හම්බවෙන්නෙත් මේ කාලෙදි තමයි. නැටුම්, නාට්‍ය, පිහිනිම, වුෂු, හොකී මේ හැමදෙකටම වගේ සහාභගි වෙන්න ලැබෙන්නෙ මේ කාලේ. ඉගනිමට වගේම අනිත් අමතර සියල්ලටම තියන දක්ෂතා පෙන්නන්න ලැබෙනවා... පුළුවන් හැකි උපරිමයෙන් මට උසස් පෙළ සමත් වෙනවා. විශ්වවිද්‍යායලයකට ඇතුලත් වෙන්න නොහැකි වුනත් අද වෙන විට බාහිර උපාධියේ 2වන අවුරැද්ද. අවසන් විභාගයට මුහුන දෙන්න බලන් ඉන්නවා...

        අනේක වු අපහාස මැද්දෙ යාළුවන්ගෙන් , ගුරුවරුන්ගෙන්, නෑදැයින්ගෙන් මානසිකව මම විඳපු දුක පුංචි හිතට දැනුන වේදනාව මට වචනයෙන් විස්තර කරන්න දන්නෙ නෑ. කොට්ටෙ තෙත් වෙනකන් තනියම හොරෙන් ඇඬුව හැටි දන්නෙ මම විතරයි... මට නොලැබුනු දෙවල් වෙනුවෙන් එදා මම ගොඩක් දුක් වුනා. සෙනගක් මැද්දෙ කොන් වුනාම තනි වුනාම දැනෙන දුක මම ඕනෑවටත් වැඩිය විදලා තියනවා..  තමන්ගේ දුක කියාගන්න බෙදා ගන්න කෙනෙක් නැති වුනාම හිතට දැනෙන අපහාසුතාවය. යම් යම් අවස්ථා වලදි මට හිතුනා දෙවියනේ ඇයි මාව කෙල්ලෙක් කලේ කියලා.

        එත් මේ හැම දෙයක්ම හැම දුකක්, වේදනාවක්, මානසික පිඩනය, අපහාස, නින්දා ගැරහුම් මට මගේ ජිවිතේ ජය ගන්න අත්වැලක් වුනා කියලා මම හිතන්නෙ. එදා මම අඬ අඬම නැගිට්ටා හැමදෙම විද දරාගෙන ඉස්සරහට ගියා. අද මම ඉන්න තැන ගැන මම ගොඩක් සතුටුයි. 21අ.වු ට මම ගැන මම සතුටු වෙනවා.

        *මම දැන් අත්දැකිමෙන් දන්නවා ගැණු පිරිමි භේදයක් නෑ උත්සාහයයි වුවමනාවයි තිනවානම් මිනිහෙක්ට කරන්න බැරි දෙයක් නැති බව.. 

        *මනුස්යෙක්ට දියුණු වෙන්න ඉස්සරහට යන්න නින්දා අපහසත් ගොඩක් වැදගත් කියලා හිතෙනවා .. මොකද ඒ තුලින් ජිවිතේට අමුතු ධෛර්යක් ලැබෙනවා..

        *කෙනෙක්ව පාගලා කකුලෙන් ඇදලා බිමට දාන්න හදන තරමට ඒ මනුස්සයා නැගිටින් දරන උත්සහායත් වැඩි වෙනවා..

අදටත් මේ නින්දා ගැරහුම් වලින්නම් අඩුවක් නෑ මට. එත් තවමත් මම මගේ අරමුණු  වෙනුවෙන් ගොඩක් මහන්සි වෙනවා... කෙල්ලෙක් විදියට මේ දරා ගත්තා වගේ ඉස්සරහටත් නොසැලි නොබියව මගේ ගමන මම යනවා.. 

          අන්තිමටම එකක් කියන්න ඔනේ කෙල්ලෙක් කියන්නෙ දුර්වල අමුතු සත්තු ජාතියක් නෙමෙයි.. කොල්ලන්ටත් වඩා ශාක්තිමත් හිතක් කෙල්ලෙක්ට තියෙනවා. හැබැයි මේ ශක්තිය අපේ කෙල්ලො අතර තවම අවදි වෙලා නැ. හැබැයි ඒ සැගවුනු ශක්තිය කලඑළිබැස්ස දවසට කට්ටියටම පරිස්සම් වෙන්න වෙයි. ;) කෙල්ලෙක්ට මඩක් ගහන්න කලින් ඔන්න අයේ හිතලා බලන්න වෙයි... ;)

එහෙනම් මේ ඇති අදට... 

මම සිහින මදාරා....